برای کمک به کودکان به منظور دست یابی به موفقیت دو استراتژی مهم وجود دارد
شما تنها با آویختن یک سطل پر از ماهی از ارتفاع ۲۲ فوتی و دستور دادن به یک نهنگ قاتل برای پرش و گرفتن آن سطل نمی توانید به او آموزش شکار بدهید. حتی اگر خود نهنگ هم از شما ماهی بخواهد ، بازهم ارتباطی صحیح میان اینکار و فرآیند رشد استعدادهای طبیعی او برقرار نخواهد شد … مربیان با طنابی به زیر آب رفتند و در پایین استخر شروع به نصب طناب کردند.
زمانی که نهنگ برای اولین بار به طور تصادفی از روی طناب عبور کرد مورد تشویق سایرین قرار گرفت. برای او پاداشی در نظر گرفتند. هر بار که او این کار را تکرار می کرد پاداشی دریافت می کرد.
کمی بعد نیز شروع به برقراری ارتباط با سایرین کرد:
اگر از داخل این پیچ رد شوم ، حتما بهم یک میان وعده خوشمزه خواهند داد. علاقه مردم نیز به من بیشتر خواهد شد. در این مرحله، مربیان می توانند، به آرامی و به تدریج، طناب را کمی بالا بیاورند.
پیشرفت مرحله ای
مربیان آرام آرام مراحل را سخت تر می کردند. در واقع موفقیت نیز تنها از این طریق ممکن می شود( پیشرفت مرحله ای). مدتی بعد نیز مستقیما وارد مسیری خواهد شد که به کمک آن مراحل یادگیری را سریعتر از قبل طی خواهد کرد. “- هوارد گلاسر
اغلب در هنگام بحث و گفتگو با والدین در رابطه با کودکانی که برای رسیدن به موفقیت سخت تلاش می کنند ، متوجه می شوم که آنها نسبت به سخت کوشی کودکان خود هیچ احساسی ندارند و در مقابل نیز کودکان در انجام کارها با آنها همراهی و همکاری نمی کنند. وقتی چنین اتفاقی می افتد ، ما به عنوان والدین احساس ترس و ناامیدی می کنیم. طبیعی است که ما برای تغییر اوضاع متوسل به هر وسیله و ابزاری شویم و از نظر انها مناسب ترین ابزارها برای مقابله با کودکان شامل تهدید و مجازات می شوند.
“تو باید بهتر درس بخونی! برو تو اتاقت و درم قفل کن! “
“!این طرز صحبت کردن درست نیست. باید تنبیه بشی “
“اگر این اتفاق دوباره تکرار بشه ، تا یک هفته نمی تونی از موبایلت استفاده کنی !”
اما تنبیه و مجازات باعث خواهد شد تا کودک بیشتر از قبل به توانایی های خود شک کند. کودک وقتی با وجود تلاش به نتیجه دلخواه خود نمی رسد پس چرا باید دوباره برای رسیدن به خواسته های خود تلاش کند؟ و چون تحمل این احساس شرمساری برای کودک غیر ممکن است، دائم به اطراف خود ضربه زده و به وسایل موجود آسیب می زند. هیچ کس او را درک نمی کند و همه چیز به طور ناعادلانه ای بر علیه اوست.
تنها راه حل کمک به کودک خود در ایجاد عادت های مورد نظر شما
تنها راه حل این است که به کودک خود کمک کنید تا به موفقیت دست پیدا کند. موفقیت در ایجاد عادت های مورد نظر شما، و اساساً هدف اصلی کودک نیز موفقیت در راضی نگه داشتن شماست. این کمک ها باعث خواهد شد تا کودک برای انجام کارهای چالش برانگیز، انگیزه بیشتری پیدا کند. مثلا با اعضای خانواده خود رفتار بهتری داشته باشد. در انجام تکالیف خود بیشتر تمرکز کند و یا در هنگام عصبانیت، به جای ضربه زدن به در و دیوار با والدین خود صحبت کند.
برای رسیدن به این هدف دو استراتژی اصلی مهم تربیتی وجود دارد:
۱. ارتباط خود با فرزندتان را تقویت کنید.
ما تنها در صورتی می توانیم بر کودک خود تاثیر بگذاریم که با او رابطه ای گرم داشته باشیم. اگر کودک احساس کند که ما به صحبت های او گوش نمی دهیم ، دائم در حال استفاده از تلفن همراه هستیم ، به خواهر و یا برادر او اهمیت بیشتری می دهیم و مدام از او انتقاد و شکایت می کنیم ، در این صورت چه دلیلی وجود دارد که او طبق خواسته های ما عمل کند؟
داشتن رابطه گرم با کودک تنها به منظور ایجاد حس همکاری در او نیست. کودکان برای رشد نیاز دارند که احساس کنند که با والدین خود ارتباط خوبی دارند. والدین نیز باید احساس کنند که با کودکان خود رابطه گرمی دارند تا مطمئن شوند که سخت کوشی آنها در امر فرزند پروری نتیجه بخش بوده است. به هر حال اگر برای دفعات متعدد شاهد رفتارهایی مشکل ساز در کودک خود بودید، سعی کنید برای رفع مشکلات پیش آمده ارتباطی گرم با کودک خود ایجاد کنید.
۲.داربست حمایت از کودک
به جای استفاده از تهدید و مجازات که باعث از بین رفتن رابطه ، ایجاد تنش و تسلیم آنها در برابر خواسته های شما می شود ، از هر حمایتی که باعث شکل گیری رفتاری مطلوب در کودک شما می شود ، استقبال کنید. روانشناسان این حمایت را داربست نامگذاری کرده اند و بدان معناست که والدین باید ساختار لازم برای ایجاد عادت رفتاری جدید را در اختیار کودک قرار دهند. اما ما می توانیم درست به مانند مثالی که در ابتدا ذکر کردیم طنابی را در آب بیندازیم و هر بار که کودکمان از روی آن عبور کرد ، به تشویق و تمجید از او بپردازیم و پس از مدتی نیز آرام آرام طناب بالاتر ببریم.
مطمئنم که شما فکر می کنید که کودکتان باید شب ها خودش به خواب برود. خود مسئولیت انجام تکالیف و ………………(جای خالی را پر کنید) را بر عهده بگیرد. اما همانند نهنگ ، بچه ها چیزی از انتقادات دیگران و شکست های خود در زندگی یاد نمی گیرند. حتی سخت گیری ما و ایجاد احساس شرمساری در آنها نیز باعث نمی شود تا آنها از اتفاقات رخ داده ، درس بگیرند.
از کودک خود حمایت کنید تا طبق معیارهای شما عمل کنند
من به هیچ عنوان پیشنهاد نمی کنم که سطح استانداردها و معیارهای خود را پایین بیاورید. ولی در عوض به شما پیشنهاد می کنم که از ابتدا به شکلی مرحله ای از کودک خود حمایت کنید و آرام آرام به او کمک کنید تا طبق معیارهای شما عمل کنند.
آنها با تقلید از ما در هنگام خواب کم کم عادت می کنند که بدون کمک ما به خواب بروند. به کودکان نوپایی که در حال آموزش مهارت های ابتدایی هستند، باید اجازه دهیم تا خودشان آرام آرام کارهایشان را انجام دهند و با اینکار به نوعی تجربه کسب موفقیت را در آنها القا می کنیم.
وقتی نوبت به انجام تکالیف می رسد ، والدین باید در زمان اتمام تکالیف در کنار کودک خود حاضر شوند تا از میزان فهم کودک خود از مسائل مختلف اطمینان حاصل کنند و او را به داشتن نظم در انجام کارها تشویق کنند. به تدریج با توجه به افزایش پیشرفت کودک در انجام کارها از کمک و حمایت های خود بکاهند.
اگر میان فرزندان شما نوعی حس رقابت ایجاد شود
اگر میان فرزندان شما نوعی حس رقابت ایجاد شود و یا اگر کودکان شما در کنترل خشم خود دچار مشکل شوند، ما می توانیم به آنها یاد دهیم که چگونه باید احساسات خود را کنترل کنند.
کودکان تفاوت های فراوانی با یکدیگر دارند و هر کدام به نوبه خود منحصر به فرد هستند، بنابراین این “داربست” حمایتی بیش از آنکه باعث شود تا کودکان متوجه مشکلاتشان شوند. برای بازدهی بیشتر نیازمند تلاش فراوان والدین می باشد و این روش بسیار موثرتر از تهدید و مجازات است. شما با اینکار به رابطه خود با فرزندتان عمق می دهید. بدین ترتیب فرزند شما نیز از درون احساس موفقیت کرده. شخصیت، اعتماد به نفس و توانایی های مدیریتی خود را رشد خواهد داد.
